Od czasu, kiedy zaakceptowałem swoją seksualność codziennie zadaje sobie pytania: „Dlaczego tak właściwie jestem gejem? Czy taki się urodziłem?”. Myślę, że to kwestia, która nurtuje każdego faceta, który poszukuje swojej tożsamości seksualnej- na każdym etapie samoakceptacji. Chwilami myślę, że sedno problemu nie leży w błędzie genetycznym, a wpływ na to jak postrzegamy miłość i bliskość leży w naszej przeszłości i doświadczeniach. Patrząc przez ten pryzmat na moje życie wszystko składa się w logiczną całość. Jako małe dziecko nie miałem kontaktu z ojcem. Moja mama rozwiodła się z nim, kiedy miałem dwa lata i mimo, że ponoć byłem dla niego bardzo ważny, od tamtego czasu nasze kontakty były sporadyczne. Spotkania, które się zdarzały, zaliczam do bardzo nieudanych, a wspomnienie niektórych powoduje, że do dnia dzisiejszego czuję niesmak. Jednak pierwsze wspomnienia każdego dziecka sięgają wieku około czterech lat. Wtedy też miał miejsce chyba najgorszy okres w życiu naszej dwuosobowej rodziny. Moja mama zakochała się w niewłaściwym człowieku- w okropnym tyranie, który traktował nas bardzo surowo. Myślę, że nawet moja mama nie chciałaby żebym zagłębiał się w te czasy, jednak sądzę, że mogę wspomnieć, że moje pierwsze obrazy z dzieciństwa to wieczny konflikt. Do tej pory widzę rozmyty przez mgłę obraz drzwi od łazienki z ogromną dziurą, którą tyran roztrzaskał głową mojej mamy. Zupełnie bez powodu. To tylko ułamek tego, co otaczało mnie w moim wczesnym dzieciństwie, kiedy to tworzy się osobowość, wzorce i autorytety. Te wzorce zachowań, które otrzymałem będąc małym dzieckiem nie pozwoliły mi na poznanie mechanizmu prawdziwego związku. Nie poznałem radości posiadania rodziny- uśmiechniętych rodziców z dwójką dzieci w kolorowej scenerii jak z reklam Ramy. Poznałem za to ból i chęć ucieczki. Tkwiłem w tym do siódmego roku życia. Potem zamieszkaliśmy sami z moją mamą i bratem. Aż do czasu, kiedy skończyłem trzynaście lat. Dopiero wtedy moja mama poznała mężczyznę swojego życia i stworzyliśmy „normalny dom”. Analizując swoją przeszłość bez wątpienia stwierdzam, że nie otrzymałem od życia dobrego i solidnego wzorca „prawdziwego” mężczyzny. Moim jedynym wzorcem była moja mama, która mimo usilnych starań- nie była w stanie stać się moim ojcem. Tak więc nie zajmowałem się męskimi zajęciami, nie miałem z kim pograć w piłkę, zmienić olej w samochodzie czy pomalować ścianę.
Na pewno nie wpadłbym na to, że moja seksualność może zależeć od tego, że całe życie spędziłem z mamą, gdyby nie fakt, że w ostatnim czasie poznałem wielu gejów. Za każdym razem schodząc na temat rodziny dowiaduję się, że większość z nich podobnie jak ja, nie wychowywała się z własnym tatą, albo z różnych powodów miała z nim bardzo słaby kontakt. Skłoniło mnie to do zastanowienia, czy rzeczywiście nasze doświadczenia i matryca naszej osobowości, która tworzy się w naszym wczesnym dzieciństwie, może być kluczowym powodem naszej seksualności. Nie wiem...
Wyprzedzę wasze pytania, gdyż pewnie wydaje się Wam, że uraz do mężczyzn powinien stworzyć ze mnie homofoba, a nie geja. Jednak z własnego doświadczenia wiem, że ja sam, jak i geje, z którymi miałem styczność, bardzo niezręcznie czują się w towarzystwie mężczyzn heteroseksualnych. Dopiero kiedy jesteśmy w pełni świadomi, że mężczyzna, z którym mamy kontakt jest „naszej” orientacji, możemy poczuć się swobodnie w jego obecności.
Po wszystkich tych przemyśleniach zastanawia mnie jedno- skoro czynniki zewnętrzne uczyniły ze mnie geja, to może jest jakiś sposób na to, aby to naprawić? W tej chwili jestem wręcz przekonany, że to, co miało miejsce do momentu dojrzewania, ma ogromny wpływ na dalszy rozwój naszej osobowości. Każdy jeden dzień modeluje nasze wnętrze, cechy charakteru, umiejętności.... i jak się okazało na moim przykładzie również seksualność.
Dziękuję Wam za te 5,500 wyświetleń, udostępnienia i komentarze. Zachęcam do obserwowania bojego profilu na facebooku i zadawania pytań na asku (wszystkie strony na dole bloga).
